Γιατί είναι 3 Απρίλη....

Αν υπήρχε ημέρα πατέρα για μένα σίγουρα θα ήταν 3 Απρίλη.. Αυτή τη μέρα θα επέλεγα για να στέκομαι μπροστά στον πατέρα μου και να του λέω Χρόνια Πολλά Μπαμπά...

Λένε πως οι δυνατοί άνθρωποι πονάνε μόνοι τους και ξεπερνάνε τα προβλήματα τους.Πέντε χρόνια πριν, 3 Απρίλη και τότε, σε δικές μου μοναχικές στιγμές βίωνα τον πόνο, το φόβο και όλα εκείνα τα αισθήματα που σου προκαλεί το άγνωστο. Το άγχος που σου προκαλεί ο διάδρομος ενός νοσοκομείου και η κλειστή πόρτα μιας χειρουργικής κλινικής. Η πόρτα που χώριζε εμένα από εκείνον..Ήξερα πως πίσω από εκείνη την πόρτα είχε ανοίξει μια μάχη, εκείνο που δεν ήξερα ήταν πόσο σοβαρή μπορεί να ήταν. Ήταν πράγματι ένας δύσκολος αγώνας που στο τέλος τον κέρδισε. Έχουν περάσει πέντε χρόνια, κάθε όμως που φτάνει τέτοια μέρα νιώθω την ανάγκη να πω Ευχαριστώ στο Θεό που ήταν εκεί. Σήμερα μόλις είδα τον πατέρα μου θυμήθηκα πως είναι 3 Απρίλη, δεν του είπα τίποτα.. Μπορεί όμως να το είδε στο βλέμμα μου..Ποιος ξέρει..

Υπάρχουν πολλά για τα οποία αξίζει να αγωνιστεί ένας άνθρωπος και πολλά περισσότερα που πρέπει να του δίνουν κουράγιο να συνεχίσει να το παλεύει.Τα προβλήματα ξεπερνιούνται, είναι κύματα, άλλοτε δυνατά, άλλοτε μικρά ανεπαίσθητα.. έρχονται και φεύγουν, χτυπάνε πάνω μας και χάνονται. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες.. Για συναισθήματα, φόβους, ελπίδες, δύναμη.. όλα είναι μέσα μας. 

Εκείνο που αξίζει τελικά να καταλάβουμε, είναι πως η ζωή μας είναι το τώρα, όχι το αύριο, όχι η συνέχεια.. 

Το παρελθόν μας με τις αναμνήσεις του, τις στιγμές του, μας φέρνει στο τώρα.. Και το τώρα είναι τόσο πολύτιμο.. Γιατί είναι το μόνο σίγουρο τελικά, οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν ποτέ πίσω. Αύριο μπορεί να είναι όλα καλύτερα.. μπορεί να είναι και αργά.. Το ρισκάρεις ;

Πτώχευση ανθρωπιάς;

Η πρώτη φορά που είδα άστεγο ήταν στα δεκαοχτώ μου. Εννέα χρόνια πριν.

Στις καλές ακόμα εποχές για τους Έλληνες. Ήταν στην είσοδο της Νομικής. Πολλοί φίλοι, συμφοιτητές ή περαστικοί από τη Σόλωνος θα είχαν δει τον ίδιο άστεγο. Σίγουρα.

Το θέαμα ήταν σοκαριστικό για ένα κορίτσι που μέχρι τότε απλά άκουγε πως υπάρχει κόσμος που ζει σε χαρτόκουτα. Κι όμως  ζούσαν και τότε. Στην κωμόπολη που μεγάλωσα δεν είχαμε άστεγους.  Τότε, γιατί τώρα υπάρχουν και εδώ. 

Τότε που δεν ξέραμε μνημόνια, κρίση, δανειακές συμβάσεις, πτώχευση. Πτώχευση; Μα ποιος θα το πίστευε ; Επιστροφή στη δραχμή; Ποια δραχμή; Πριν από εννέα χρόνια μόλις είχαμε εξοικειωθεί με το ευρώ. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει για επιστροφή στη δραχμή.

Τότε αναρωτιόμουν θυμάμαι… Ζουν εδώ; Για ποιο λόγο; Πως ζουν εδώ;

Παράλληλα σκέφτομαι όλες εμάς τις φοιτητριούλες που δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κτήριο αν δεν κρατούσες τουλάχιστον μια Longchamp. Τους συμφοιτητές μου με τα Burberry ή έστω τα Lacoste. Όλοι μας μάλλον είχαμε το σύνδρομο της Νομικής. Δεν έμπαινες τυχαία σε αυτό το κτήριο.

Τι που στην είσοδό του είχε ένα άστεγο;

Μέσα ήταν άλλη κάστα ανθρώπων .. Μέγα λάθος, αλλά ποιος να το καταλάβαινε τότε; Νέα παιδιά που φαντάζονταν το μέλλον και έκαναν όνειρα για αυτό. Ένδειξη της καλής μεταγενέστερης ζωής μας η ακριβή τσάντα, η μπλούζα και όλα τα σχετικά.  Αλλά έτσι μας είχαν μάθει να ζούμε. Οι γονείς, οι καθηγητές, το σύστημα, όλοι.. 

Σήμερα οι εποχές άλλαξαν, οι άστεγοι είναι πολλοί.. Ακόμα και στην πόλη που ζω υπάρχουν. Όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν..

Στην Αθήνα η κατάσταση τραγική.

Στην είσοδο της Νομικής δεν ξέρω.Έχω καιρό να περάσω από εκεί. Ίσως να υπάρχει ακόμα κάποιος ή και ο ίδιος άστεγος.

Καθημερινές  αναρτήσεις στο διαδίκτυο, ρεπορτάζ σε εφημερίδες και τηλεόραση το μαρτυρούν, η κατάσταση είναι πλέον σοβαρή. Η ανέχεια υπάρχει και είναι η νέα πραγματικότητα στη χώρα που ζούμε. Η έκκληση για βοήθεια, από το πόστο που ο καθένας μπορεί να το κάνει, είναι ένα ακόμα δεδομένο της εποχής μας. Ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα. Όλα είναι απαραίτητα. Ό,τι περισσεύει σε εμάς, είναι χρήσιμο για το διπλανό μας. Η Ελλάδα του 2012 έχει ανάγκη, στο αβέβαιο μέλλον για τη χώρα και την οικονομική της πορεία, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους της.

Ομάδες δράσης υπάρχουν παντού, το μόνο που ζητούν είναι τη βοήθεια μας για να μπορέσουν να σταθούν δίπλα σε όσους περισσότερους μπορούν. Αυτή τη βοήθεια μπορούμε όλοι να την προσφέρουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει από την τσάντα του ή από το πουκάμισό του. Καλό είναι να τα έχουμε και αυτά, αλλά ακόμα καλύτερο θα ήταν να έχουμε γνώση. Δυστυχώς είμαστε στην αρχή μιας κατάστασης που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει. Ακόμα και αν πτωχεύσουμε σα χώρα ας μην πτωχεύσουμε σαν άνθρωποι. 

Κι αν στην Αιγιάλεια  αυτή τη στιγμή προσφέρεται βοήθεια σε 550 οικογένειες φανταστείτε πόσες ακόμα είναι εκεί έξω σε όλη τη χώρα. Και πόσες ακόμα θα προκύψουν στο μέλλον.

Το μήνυμα είναι απλό. Ας προσφέρουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και από τη θέση του. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη.

Και το έξω πλέον δεν είναι μακριά μας.

Μπορεί κάποτε να ήταν  για μένα στην είσοδο της Νομικής, αλλά σήμερα μπορεί να είναι οπουδήποτε.

Ακόμα και έξω από την πόρτα μας.  

Υ.Γ. Σίγουρα κάπου πολύ κοντά ή μακριά από όλους μας υπάρχει κάποιος φορέας που συντονίζει δράσεις για τη βοήθεια άπορων ατόμων και οικογενειών. Ας τις εντοπίσουμε και ας τις ενισχύσουμε. Όσο είναι ακόμα νωρίς. Αν είναι νωρίς.