Τα πορτοφόλια της δεκαετίας …

Πρωί Παρασκευής 4 Νοέμβρη, μιας αβέβαιης Παρασκευής για τη χώρα και βρίσκομαι στο περίπτερο.. Κρατάω τις εφημερίδες μου στο χέρι και περιμένω τη σειρά μου για να πληρώσω.. Μπροστά μου ένας κύριος γύρω στα 65. Έχει πάρει και αυτός τις εφημερίδες του. Από τις εφημερίδες του μπορούσα να καταλάβω πως ήταν από εκείνους που κάποτε είχαν αγαπήσει και είχαν υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ.

Και αλίμονο αν δεν υπήρχαν τέτοιοι δεν θα είχαμε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εκεί λοιπόν που έρχεται η σειρά του να πληρώσει κάνει τη μαγική κίνηση και βγάζει από την τσέπη του το πορτοφολάκι του..

Είχε από εκείνα πορτοφολάκια του ευρώ.. Εκείνα που έκαναν ξαφνικά την εμφάνισή τους στη ζωή μας πριν από δέκα χρόνια.. Εκείνα που είχαν τρέξει όλοι να πάρουν, μικροί και μεγάλοι.. Είχαν πάρει  και οι γονείς μου μέχρι  και την κυρ- Αθηνά ( η δική μου γιαγιά ) θυμάμαι που είχε έρθει να μας το δείξει όλο χαρά.. Άλλο πορτοφόλι για τα κέρματα, άλλο για τα χαρτονομίσματα.. Είχαν πειστεί για την αλλαγή και έτσι είχε γεμίσει ο κόσμος από δαύτα. Δεν θα μπω στον κόσμο να θυμηθώ και τα κομπιουτεράκια που έκαναν τη μετατροπή από δραχμές σε ευρώ..

Περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό του ανθρώπου πρωί πρωί στην σειρά για το περίπτερο..  Τι θυμήθηκα…

Αλλά πώς να μην το θυμηθώ όταν η έξοδος από το ευρώ είναι μια απειλή ορατή όσο ποτέ για τη χώρα μας; Δεν θα αναφερθώ στο αν μας κάνει καλό ή όχι.. Είδαμε και με το «καλό» ευρώ που φτάσαμε.. Όμως σήμερα που όλα είναι ρευστά σκέφτομαι ανθρώπους σαν και αυτόν μπροστά μου.. Πόσα έχουν ζήσει σε αυτή τη χώρα .. Σε πόσες αλλαγές προσαρμόστηκαν, πόσες νέες συνθήκες ήρθαν στη ζωή τους και σε πόση ταλαιπωρία μπαίνουν ακόμα και σήμερα χωρίς να φταίνε απλά γιατί πληρώνουν όπως όλοι μας τους λάθος χειρισμούς και τις λάθος εκτιμήσεις των πολιτικών αδρών. Για να δανειστώ και τον Παπαδιαμάντη «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δ’ ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των…»

Εκείνους με τα πορτοφολάκια  τους σκέφτομαι…  Άραγε έχουν κρατήσει τα παλιά τους, των δραχμών; Άραγε είχαν σκεφτεί ποτέ πως ίσως τα όμορφα μικρά πορτοφολάκια τους κινδύνευαν να περάσουν στην αιωνιότητα; Κανείς δεν ξέρει…

Είναι κρίσιμες ώρες .. Για τους Έλληνες, για το μέλλον μας , για τα παιδιά μας.. ακόμα και για τα πορτοφολάκια μας… 

Η Απραξία είναι Συνενοχή …

Μαζικές οι εκδηλώσεις των «αγανακτισμένων» ανά την Ελλάδα για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το μέγεθος της ανέχειας στο οποίο έχουμε περιέλθει .. Βγήκαν κατά κύματα οι Έλληνες χθες σε κομβικά σημεία των πόλεων τους για να διαμαρτυρηθούν.. Γιατί όμως να πρώτο- διαμαρτυρηθεί κανείς; Είναι σαν το ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω  .. Δύσκολο να επιρρίψεις ευθύνες..

Ένα από τα χθεσινά συνθήματα το έλεγε ξεκάθαρα.. «Δεν φταίνε μόνο οι πράξεις των κακών.. Φταίει και η απαξίωση των καλών».

Η απραξία είναι συνενοχή, και για αυτή τη συνενοχή έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης. Κάθε ένας με το δικό τους τρόπο κατάφερε με τη σιωπηλή συνενοχή στη δολοφονία αυτού του τόπου, στην ισοπέδωση των τεκμηρίων της ζωής μας, στην ασφυξία της απαξίας του κράτους στον πολίτη και μας οδήγησαν στο σήμερα.

Και είναι απορίας άξιο τι είναι χειρότερο, η απαξία στο κράτος δικαίου ή ότι μας θεωρούν υπηκόους και όχι πολίτες. Έπειτα ας αναρωτηθούμε ποιος ευθύνεται για αυτό. Ύστερα ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Και ας αναρωτηθούμε επιτέλους για το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς στην προσωπική μας ζωή τις υποθέσεις μας με την πολιτεία, ποιο σεβασμό και ποια αξία της δίνουμε με την ανοχή μας και την συνενοχή μας σε ένα φαύλο κύκλο ανυποληψίας και συναλλαγής. Γιατί η ανοχή στην διαφθορά και στην μετριότητα δεν μας  καθιστά απλά αδαή και κακό πρότυπο πολίτη αλλά και επικίνδυνο για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η εμπλοκή είναι τόλμη και η απραξία συνενοχή και συγκάλυψη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που εναντιώνονται στα κλισέ της εποχής και βγαίνουν ανοιχτά, έστω και δειλά και  προετοιμάζουν το έδαφος της αγανάκτησης. Αυτή την αγανάκτηση την είδαμε χθες να γιγαντώνεται στις πλατείες. Αυτή η αγανάκτηση όμως μπορεί αύριο να ξεπεράσει τα όρια μιας πλατείας, να ξεχυθεί στους δρόμους, σε ολόκληρες πόλεις, σε όλη την Ελλάδα..

Εξάλλου η ιστορία των Ελλήνων έχει δείξει ότι ανέκαθεν ήταν καλοί στις επαναστάσεις… και στις μεγάλες ιδέες ... 

"Hμ.ΑΙΓ" 26/05/2011

«Ή εμείς ή αυτοί»…

Αυτό το Μάη να τον πεις κόκκινο ή καλύτερα μαύρο;

Γιατί είναι ξεκάθαρο πλέον ότι αυτός ο Μάης μαύρισε τις ψυχές μας. Μας άφησε κενούς. Όσο και αν δεν το βλέπουμε ή καλύτερα κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε η μάχη ξεκίνησε. Ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τους καλούς από τους κακούς, αλλά το πεδίο της μάχης υπάρχει ήδη. Είναι το κέντρο της Αθήνας που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου των αντιδράσεων και ακολουθεί όλη η Ελλάδα. Στο κέντρο της πρωτεύουσας λοιπόν βγαίνει να διαδηλώσει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο κάθε πολίτης που ζει με την αβεβαιότητα του αύριο. Στο κέντρο της ίδιας πόλης βγαίνει να διαδηλώσει και ο φίλος και ο γείτονας και ο κάθε πολίτης που ζει στο κέντρο και φοβάται πλέον για τη ζωή του μετά την άδικη δολοφονία του 44χρονου (δυστυχώς η αριστερή διανόηση, που επέβαλλε στο σύστημα συγκεκριμένες συμπεριφορές, κατέστησε επώνυμο μάρτυρα τον Γρηγορόπουλο και ανώνυμο τον Μανώλη Καντάρη). 

Σύνθημα αυτών των κατοίκων ήταν χθες το: « Ή εμείς ή αυτοί» την ίδια ώρα που αυτοί οι ίδιοι παραδέχονται ότι μοναδικοί προστάτες τους και συμπαραστάτες τους είναι τα παιδιά της Χρυσής Αυγής. Που την ίδια ώρα τα παιδιά της Χρυσής Αυγής σε πορεία χτυπούσαν όποιον αλλοδαπό βρέθηκε στο δρόμο τους.  Στο κέντρο της ίδιας πάντα πόλης προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη μέσα από την αταξία, η αστυνομία, που χάνει τη ψυχραιμία της και τους βλέπει όλους εχθρούς και χτυπάει και τραυματίζει και χάνει το δίκιο της… Εκεί δίπλα στην ίδια πόλη, ένας 20χρονος αλλοδαπός χάνει τη ζωή του σε ένα τυφλό και γιατί όχι φασιστικό χτύπημα μόνο και μόνο γιατί ήταν αλλοδαπός…

Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα καζάνι που βράζει για ένα και μόνο λόγο, γιατί  βράζουν οι ανθρώπινες ψυχές. Βλέπουν ιδανικά, ελευθερίες, κεκτημένα αλλά και αναφαίρετα δικαιώματα όπως η ανθρώπινη ζωή, να χάνονται. Και αν μέχρι τώρα βλέπουμε μόνο την Αθήνα, αντιδράσεις υπάρχουν και άλλού και είναι θέμα χρόνου να πάρουν τεράστιες διαστάσεις  . Η Ελλάδα  πλέον έχει πρόβλημα, τεράστιο πρόβλημα, που συνεχώς διογκώνεται. Πλέον μπορούμε να ψάχνουμε τους υπαίτιους που  δυστυχώς υπάρχουν. Είναι το πολιτικό μας σύστημα, που αποδυνάμωσε κάθε θεσμό, που έχει παραδοθεί και που δεν δίνει ελπίδα στους πολίτες του. Είναι το σύστημα που χώρισε το κέντρο σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς να παλεύουν για το δίκιο και να μην αντιλαμβάνονται πως ζητούν το ίδιο.

Σε μια Ελλάδα που έπαψε να εμπνέει και που η μοναδική έμπνευση είναι η καταστροφή, η καλύτερα η αυτοκαταστροφή της!!!

"Hμ.ΑΙΓ'' 13/05/2011

Πόσο κοστολογείται σήμερα η ανθρώπινη ζωή;

  Πόσο «κλισέ» μπορεί να ακούγεται στις μέρες μας το ερώτημα για το πόσο αξίζει μια ανθρώπινη ζωή. Και όμως τα ξημερώματα της Τρίτης  στο κέντρο της Αθήνας, μια ανθρώπινη ζωή στοίχιζε όσο μια …βιντεοκάμερα. Μια βιντεοκάμερα που θα κατέγραφε ευτυχισμένες στιγμές  και έγινε η αφορμή για να χαθεί ένας άνθρωπος. Τρεις άνδρες επιτέθηκαν στον άτυχο 44χρονο  στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου και  τον μαχαίρωσαν, τουλάχιστον τρεις φορές, για να του αρπάξουν τη βιντεοκάμερα.

Ο 44χρονος άνδρας πήγαινε στο αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την επίτοκο γυναίκα του στο μαιευτήριο. Όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας. Στην καρδιά της Ελλάδας , στο ένδοξο κατά το παρελθόν κέντρο της Αθήνας που σήμερα κάθε άλλο παρά ένδοξο παραμένει. Που τίποτα δεν θυμίζει ότι  το κέντρο κάποτε ήταν το σημείο αναφοράς της Αθήνας. Στο κέντρο της πόλης που γεννήθηκε ο πολιτισμός, με θέα στην Ακρόπολη ανθίζει σήμερα η τρομοκρατία. Στο κέντρο της Αθήνας που αποτελεί κοινό μυστικό πως κανένας πολίτης δεν μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια. Το  κέντρο της Αθήνας είναι πλέον σημείο αναφοράς για τους λαθρομετανάστες. Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν τα συναντάμε μόνο στο κέντρο της Αθήνας τώρα πια. Γκετοποιημένες περιοχές υπάρχουν πλέον σε πολλές ακόμα πόλεις. Φωνάζουν οι πολίτες της Πάτρας, όπως φώναζαν κάποτε και της Αθήνας.. Αλλά ποιος τους ακούει;

Ζούμε σε μια χώρα παραδομένη, τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε.. Καθημερινά χάνουμε συνανθρώπους μας από κλέφτες που πολύ εύκολα εξελίσσονται σε δολοφόνους. Κανένας νόμος δεν τους συγκρατεί, καμιά τιμωρία δεν τους αποτρέπει. Τίποτα δεν σταματά αυτό το «οργανωμένο» πλέον έγκλημα ενάντια στην ελευθερία μας και τη ζωή μας.

Σε αυτή τη χώρα που σήμερα  δεν μπορεί να χαρεί για μια γέννηση γιατί πενθεί ένα θάνατο …

Κάθε άνοιξη και μια ελπίδα…

Μετά από έναν φαινομενικά ατελείωτο Χειμώνα, να μας προκαλεί κακή διάθεση με τις ατελείωτες βροχές του, κάνει επιτέλους το ντεμπούτο της η Άνοιξη, φορώντας άνθη αμυγδαλιάς στα μαλλιά της  και με ακούραστα χελιδόνια να τιτιβίζουν τριγύρω της!

Μπορεί ο καιρός να  μην το μαρτυρά ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες αλλά η  Άνοιξη είναι γεγονός για το βόρειο ημισφαίριο, στο οποίο ανήκει και η Ελλάδα.

Μια άνοιξη διαφορετική από τις άλλες, μια περίεργη άνοιξη, όχι η άνοιξη του «φούξια παροξυσμού» του Ελύτη…

Γιατί όσα κυκλάμινα και να μας κατακλύσουν  -ενώ αυτή η άνοιξη κρύβει μέσα ένα παροξυσμό- δυστυχώς κανείς μας δεν μπορεί να τον ονομάσει παροξυσμό των κυκλάμινων . Είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε σα λαός. Είναι ο παροξυσμός του Μνημονίου, της Τρόικας, του «Δεν πληρώνω», της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, του Πάγκαλου, της Κερατέας, αλλά και των μικρών καθημερινών προβλημάτων που λίγο -πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι… Αυτός ο παροξυσμός που δεν αφήνει ούτε στην ποιητική αδεία να αναλωθεί στα κυκλάμινα  αυτή την άνοιξη.

Ο χρόνος όμως δεν μετρά προβλήματα και Μνημόνια και έτσι, η …άνοιξη ήρθε και φέτος!

Η ελπίδα που φέρνει μαζί της κάθε άνοιξη φαίνεται από την ανυπομονησία μας να αφήσουμε πίσω μας το χειμώνα. Έτσι ενώ η άνοιξη ξεκινάει τυπικά 21 Μαρτίου με την εαρινή ισημερία όλοι μας ευχηθήκαμε καλή άνοιξη την 1^η Μαρτίου.

Άλλωστε ο Μάρτιος είναι ο μήνας που θα μας φέρνει την άνοιξη, ο μήνας των αλλαγών, σε χρώματα, σε διάθεση, ο μήνας που γεννάει την ελπίδα για μια νέα εποχή, για μια νέα αρχή ..

Με την έναρξη της άνοιξης ξεκινάει και η αντίστροφη μέτρηση για το Πάσχα. Είναι σα να συνδέεται η άνοιξη με την Ανάσταση. Ένας χειμώνας που φεύγει και η Ανάσταση της νεκρής φύσης που έχει δημιουργήσει. Η Ανάσταση της φύσης που μέρα με τη μέρα  μας φτιάχνει τη διάθεση, μας δημιουργεί μια χαρά από το τίποτα. Μόνο από το φως του ήλιου, από τη μέρα που διαρκεί περισσότερο και από τα ανθισμένα δέντρα… Μαζί με την ανοιξιάτικη ανάσταση της φύσης έρχεται και Χριστιανική Ανάσταση, η μεγαλύτερη στιγμή για κάθε χριστιανό … Το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως που κάθε χριστιανός προσμένει να ακούσει. Τη χαρά ότι από τα πάθη και τη σταύρωση νίκησε η ζωή, η χαρά ότι παρόλα τα μαρτύρια και τη θλίψη του θανάτου θα χτυπήσουν ξανά οι καμπάνες που θα σημάνουν το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως.

Η άνοιξη κρύβει μέσα της μια μυσταγωγία, παίζει ένα παιχνίδι χρωμάτων, διαθέσεων και αλλαγών. Φέρνει μια νέα εποχή αλλά παράλληλα μας παρακινεί να δημιουργήσουμε, να υποπέσουμε στον παροξυσμό του ποιητή και να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας σε όσα ζούμε, να κάνουμε όνειρα για όσα θέλουμε να ζήσουμε και να αφήσουμε στο χρονοντούλαπο ό,τι μας πλήγωσε τον χειμώνα που πέρασε.   

Η άνοιξη δεν είναι μόνο μια εποχή του χρόνου, είναι κάτι παραπάνω.. είναι η ελπίδα.. Είναι η νέα διάθεση που φοράμε όλοι το ηλιόλουστο πρωινό και βγαίνουμε στους δρόμους για να μπλέξουμε ξανά στην ίδια καθημερινότητα, η άνοιξη που τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά στη ζωή μας αλλά εμείς επιμένουμε να τα βλέπουμε όλα διαφορετικά. Είναι εκείνα τα διαβατάρικα πουλιά που έρχονται για να μας θυμίσουν πως κάτι αλλάζει εδώ.. Κάτι καινούργιο ξεκινάει… Και αλίμονο αν δεν καταλάβεις αυτή τη νέα αρχή… Γιατί τότε θα πρέπει να γυρίσουμε πάλι στον Ελύτη που θα μας πει …Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια..

Είναι η Άνοιξη που δεν έφερες…

"Ημ.ΑΙΓ" 20/04/2011

Η εξιλέωση της «σπασμένης» βιτρίνας ..

Κυριακή μεσημέρι, στην TV  το αποκριάτικο θέμα να επικρατεί με κόσμο να χορεύει και να χαίρεται…και γιατί να μη χαρεί; Κάνοντας ζάπινγκ στο  επόμενο κανάλι ανάμεσα στα επίσης χαρούμενα μηνύματα της ημέρας από τα απανταχού καρναβάλια η είδηση ότι η αστυνομία είναι πολύ κοντά στη σύλληψη των δραστών της δολοφονίας των δύο νεαρών αστυνομικών.

Πριν από δυο χρόνια, χειμώνας ήταν και τότε, η είδηση της δολοφονίας ενός νεαρού μαθητή σόκαρε το πανελλήνιο.. Μέσα  σε λίγες ώρες όλη η Αθήνα είχε πλημμυρίσει από κόσμο, νεαροί, μαθητές και όλοι όσοι ήθελαν να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για αυτόν τον άδικο θάνατο.. Για μέρες η Αθήνα καιγόταν για να κάψει το σύστημα.. Την επόμενη μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά και βγαίνοντας από το σταθμό του ΜΕΤΡΟ στη στάση Πανεπιστήμιο, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, από τα δακρυγόνα που υπήρχαν ακόμα στην ατμόσφαιρα. Αλλά  μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν η εικόνα της πόλης που ζούσα  και την έβλεπα μπροστά μου καμένη…

Πέρασε καιρός από τότε, η Αθήνα έκλεισε εκείνες τις πληγές με κάποιους τοίχους να κρατάνε ακόμα συνθήματα της μεγάλης εξέγερσης για τον Αλέξη.. το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει.. 6/12 Αλέξη Ζεις κάπου στη Σταδίου..Το έβλεπα καθημερινά πηγαίνοντας και φεύγοντας από τη δουλεία..scripta manent, όπως μας μάθαιναν στο σχολείο…

Έχει έρθει η άνοιξη, μια μέρα σαν τις άλλες με πολλές απεργίες να παραλύουν τη χώρα.. Στο κέντρο ξεκινάνε επεισόδια. Λίγο αργότερα η είδηση πως μια τράπεζα είναι τυλιγμένη στις φλόγες κάνει το γύρο του κόσμου με τις εικόνες εργαζομένων να προσπαθούν να σωθούν ..Τα γεγονότα γνωστά.. εργαζόμενοι νεκροί. Με την τραγικότητα που μπορεί να έχει κάθε μια ανθρώπινη ιστορία  και για εμάς εδώ από το Αίγιο ακόμα περισσότερο, μιας και θρηνούσαμε και το δικό μας παιδί ..

Την επόμενη μέρα, κάνω την ίδια διαδρομή για το γραφείο και κάτι μέσα μου φώναζε.. Μα που πήγαν όλοι; γιατί συνεχίζουμε κανονικά τις ζωές μας ; κανείς δεν ενδιαφέρεται λοιπόν; γιατί κανείς δεν αντιδρά και σε αυτή τη δολοφονία;

Περνώντας ο καιρός  φτάνουμε στο σήμερα.. Μέσα από τα καρναβάλια και τις χαρές μια μικρή είδηση για την εξέλιξη της υπόθεσης και πάλι στους καρναβαλιστές..

Πόσο υποκριτικές εικόνες; ; όχι επειδή διασκεδάζουμε αλλά γιατί ξεχνάμε..

Προσωπικά  πίστευα πάντα στην έννομη τάξη που χρειάζεται η κοινωνία. Ήθελα πάντα να υπάρχουν νόμοι και κανόνες που να εμποδίζουν την υπέρμετρη ελευθερία και όσα αυτή φέρνει. Όλα αυτά όχι μόνο σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.

Αλλά σαν άνθρωπος δεν μπορώ να το δεχτώ ότι δεν μας νοιάζει που πάλι θρηνούμε θύματα και ότι δεν μας νοιάζει γιατί αυτά τα θύματα στα 23 τους φορούσαν τη στολή του μπάτσου.

Είναι και αυτά που βλέπω στο διαδύκτιο , που οι μισοί πενθούν και οι άλλοι βρίζουν γιατί το να είσαι μπάτσος δεν σου διατηρεί την ανθρώπινη ιδιότητα. Σου αξίζει να πεθάνεις, σου αξίζει ένας άδικος θάνατος.. καθαρίζει η κοινωνία.. ένας λιγότερος..

Ακόμα και αν είσαι 23, μόνο 7 χρόνια μεγαλύτερος από τον Αλέξη που μπορεί κάτω από πολλές άλλες συνθήκες να ήταν ένας φίλος σου. Ακόμα και αν σε μια κοινωνία χωρίς ευκαιρίες και προοπτικές επέλεξες να γίνεις αστυνομικός ή ακόμα χειρότερα  μπάτσος για να μην αγωνιάς μέχρι να βρεις μια δουλειά όλα αυτά δεν έχουν σημασία.. η επιλογή σου χαρακτηρίζει όλη σου τη ζωή και αφού δεν επέλεξες να ζεις στο περιθώριο, να αποδοκιμάζεις τα πάντα και να έχεις δικαίωμα να φέρεις το τίτλο του γνωστού άγνωστου που σπάει και καταστρέφει τότε και ο θάνατός σου δεν θα μας απασχολήσει παρά για να δείξουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο. Επειδή είμαστε  επαγγελματίες- άνθρωποι, θα κάνουμε κοντινά πλάνα στην οικογένεια σου που θα θρηνεί, στην κηδεία σου θα σου αποδώσουμε τιμές ήρωα αφού δεν μπορέσαμε να σου αποδώσουμε ασφάλεια στην εργασία σου, θα σε κάνουμε πρωτοσέλιδο και όλα αυτά γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε άνθρωποι.. Θα πουλήσουμε τον πόνο και την τραγικότητα του θανάτου σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί ο ανθρώπινος πόνος πάντα πουλάει. 

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα αλλά κάπου εδώ δεν έχει πλέον νόημα. Δε θα νομιμοποιήσω τη βία, δεν θα βγω ούτε να σπάσω και να κάψω γιατί μια σπασμένη βιτρίνα για μένα δεν κάνει τη διαφορά,  δεν θα θυμίσω καν το σύνθημα στο δρόμο που έβλεπα κάθε πρωί «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει».. απλά επειδή έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα αν δεν διαχωρίσουμε τη θέση μας από όλα αυτά θα έρθει μια μέρα που κάποιος θα μας πει ότι μαζί τους φάγαμε… και τότε δύσκολα διαχωρίζεις τη θέση σου..

ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

13/03/2011

Still Life.. Ταινία Μικρού μήκους- Αρκετά Σοκαριστική-Aρκετά Έξυπνη

http://www.youtube.com/watch?v=La6T8Bq6CsU

Σεναριοφράφος ή ηθοποιός;

Το δίλημμα είναι απλό σεναριογράφος ή ηθοποιός; Τι από τα δύο θέλεις να είσαι ;

Βέβαια έτσι όπως είναι διατυπωμένη η ερώτηση θα σκεφτεί κανείς ότι η απάντηση είναι ανούσια γιατί σιγά την απορία, σεναριογράφος ή ηθοποιός; Γίνε ό,τι σου αρέσει περισσότερο, διάλεξε το καλύτερο για σένα, αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο ..

Όταν όμως η απορία σεναριογράφος ή ηθοποιός έχει να κάνει με την ταινία της ζωής μας τότε η απάντηση είναι πολύ σημαντική.

Η ταινία της ζωή μας απαιτεί από μας να ανταποκριθούμε σε διαφορετικές περιστάσεις είτε ως σεναριογράφοι είτε ως ηθοποιοί.

Ένας όμως θα είναι ο ρόλος μας.. Ή θα διαλέξουμε το σεναριογράφο ή τον ηθοποιό. Διαφορετικές αρμοδιότητες όμως σε κάθε περίπτωση.

Σεναριογράφος είναι αυτός που αποφασίζει για το μέλλον, διαμορφώνει την πλοκή, αποφασίζει για όλες τις καταστάσεις και έχει γνώση κάθε πτυχής του έργου.

Ο ηθοποιός παίζει ρόλους, υπακούει στο σενάριο..το ακολουθεί και όσο καλός και αν είναι στο ρόλο του, όσο και αν έχει καταφέρει να αφήσει το στίγμα του στο ρόλο που παίζει πάντα θα είναι υποταγμένος σε ένα σενάριο που δεν έχει γράψει ο ίδιος.

Το τι θα αποφασίσει ο καθένας να είναι έχει να κάνει με το τι θέλει και με το τι αντέχει να είναι. Αν αντέχει παλεύει για να διαμορφώνει τη ζωή του, αν θέλει να κάνει επιλογές και να φτιάχνει το μέλλον του, αν αυτό που θέλει είναι να είναι μέσα στα πράγματα τότε μπορεί να είναι ο σεναριογράφος.

Αν όμως δεν θέλει να κάνει τίποτα από όλα αυτά υπάρχει και ο ρόλος του ηθοποιού, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το  να ερμηνεύει σε όσα οι άλλοι έχουν σχεδιάσει για αυτόν. Ο ηθοποιός σε αυτή, όπως και σε όλες τις άλλες ταινίες όσο και αν ταυτιστεί με το ρόλο του πάντα παραμένει ηθοποιός χωρίς βούληση για την εξέλιξη του σεναρίου και του ρόλου που υποδύεται ένας απλός ηθοποιός.

Αλλά αυτή είναι η ζωή, μια ταινία, με αρχή, μέση και τέλος με μια πλοκή που κανείς μας δεν ξέρει.. Υπάρχουν άνθρωποι όμως που θέλουν και μπορούν να ταράξουν τα νερά. Που δεν μένουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο φανταχτερός και αν είναι,οι άνθρωποι που μπορεί να είναι πίσω από τις κάμερες αλλά είναι αυτοί που διαμορφώνουν την πλοκή.

Όλα είναι θέμα αποφάσεων, ο καθέναςκάνει την επιλογή του.

Εγώ σας αφήνω για την ώρα, έχω πάρει τη δική μου απόφαση.. και έχω αφήσει ένα σενάριο στη μέση…

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η καλύτερη μέρα της ζωής μου… Ποια είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου;

 Η σκέψη και μόνο με άγχωσε και μου έφερε στο μυαλό εικόνες .. Πολλές εικόνες…Όμως αλήθεια ποια από  όλες αυτές τις εικόνες έφτιαχνε το σκηνικό της καλύτερης μέρας της ζωής μου;

Η ιδέα της αναζήτησης της ημέρας που θα ξεχώριζα από όλες αυτές που έχω ζήσει μέχρι τώρα μου ήρθε από ένα δημοσίευμα που έπεσε στα χέρια μου και έκλεινε με τη φράση οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που δεν έχουμε ζήσει ακόμα.

Και τότε σκέφτηκα πόσο άσχημο είναι να μην αναγνωρίζουμε στις μέχρι τώρα στιγμές μας την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα που έχει η καθεμία από αυτές.

Κάθε μέρα έχει και κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι που το ζούμε μια φορά και που αν δεν ζήσουμε τη μοναδικότητά του και δε την εκτιμήσουμε τότε σίγουρα η αναζήτηση της καλύτερης μέρας της ζωής μας δεν θα φέρει αποτελέσματα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή θα την απαξιώνουμε γιατί θα περιμένουμε να έρθει μια ακόμα καλύτερη, και όταν η καλύτερη έρθει εμείς θα κάνουμε πάλι το ίδιο λάθος και πάλι δεν θα αναγνωρίζουμε ότι αυτό που μόλις μας συνέβη έχει ανεκτίμητη αξία. 

Προσωπικά αν έπρεπε  να διαλέξω την καλύτερη μέρα της ζωής μου,δεν ξέρω ποια θα ήταν αυτή. Και αυτό όχι γιατί δεν έχω ξεχωρίσει τις όμορφες μέρες αλλά γιατί εκτός από τις όμορφες μέρες έχω ζήσει πολλές όμορφες  στιγμές. Στιγμές που έκαναν τις μέρες μου όμορφες και τις μέρες μου ιδιαίτερες.

Γιατί τι παραπάνω είναι η ζωή μας από στιγμές; Πολλές στιγμές  που γεμίζουν τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες..τη ζωή μας. Μικρές στιγμές που μας γεμίζουν ευχαρίστηση για αυτά που ζούμε.

Για να χαρακτηριστεί μια μέρα ως η καλύτερη μέρα μας δεν χρειάζεται να έχει κάτι ξεχωριστό. Μην περιμένουμε να ζήσουμε κάτι υπερβολικά όμορφο και μοναδικό για να γίνει η μέρα μας η καλύτερη της ζωής μας.

Οι δικές μου μέρες που μπορώ να χαρακτηρίσω τις καλύτερες της ζωής μου δεν είχαν κάτι μοναδικό αλλά είχαν όμορφες στιγμές με ανθρώπους που ήθελα να έχω δίπλα μου. Γιατί πολύ απλά εμείς έχουμε τη δύναμη να φτιάχνουμε τις μέρες μας. Ο,τι ζούμε είναι αυτό που έχουμε επιλέξει να ζήσουμε είτε είναι συνειδητή επιλογή είτε όχι.. Η ζωή είναι γεμάτη από πολλές μικρές  χαρές που αν τους δώσουμε τη σημασία και την προσοχή που τους αξίζει θα καταλάβουμε ότι είναι λάθος να περιμένουμε να ζήσουμε την καλύτερη μέρα της ζωής μας

 Και αυτό γιατί έχουμε στιγμές ενώ όσα ζούμε είναι μοναδικά εμείς δεν τους δίνουμε την προσοχή που θέλουμε περιμένοντας να ζήσουμε κάτι μεγαλειώδες. Ποιος δεν θυμάται αναπολώντας τα παιδικά του χρόνια;  Τις σχολικές του κοπάνες; Τα πρώτα του ραντεβού; Τις πρώτες του διακοπές; Τη χαρά που είχαν όλα τα παιδιά όταν πήγαιναν εκδρομή ή την ημέρα που έκλειναν τα σχολεία για τις σχολικές διακοπές;  Αυτά είναι μερικές από τις πρώτες εικόνες που έρχονται στους περισσότερους ανθρώπους ως χαρούμενες στιγμές.

Ποιος πέρασε μια μέρα παίζοντας στη θάλασσα το καλοκαίρι ή με χιόνια στο βουνό και δεν τη θυμάται με ευχαρίστηση;  Ποιος ξέκλεψε μια μέρα από τη δουλειά του για να την περάσει με φίλους και πέρασε τέλεια;

Η ζωή μας κρύβει πολλές εκπλήξεις και πολλές στιγμές που μπορούν να κάνουν τις μέρες μας ιδιαίτερες και να τις κατατάξουν μέσα μας στις καλύτερες μέρες της ζωής μας.

Και αφού το αύριο είναι στο χέρι μας, ας μην αφήνουμε καμιά μέρα να πάει χαμένη . Ας τις κάνουμε όλες μοναδικές γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική και πάνω από όλα γιατί η ζωή μας είναι μοναδική…

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ BLOG;

Ο τίτλος απλά μας καλεί να μοιραστούμε τη ζωή μας, γρήγορα και απλά…

Ποιος ο λόγος όμως να μοιραστούμε τη ζωή μας από ένα ακόμα μέσο κοινωνικής δικτύωσης στο internet ;

Ο λόγος μάλλον φαντάζει απλός και απόλυτα κατανοητός. Το internet έχει κατακτήσει τους πάντες. Μικροί και μεγάλοι ενδιαφέρονται να μάθουν να χρησιμοποιούν το internet.. Και όσοι το χρησιμοποιούν ανακαλύπτουν συνεχώς τις όλο και περισσότερες ευκαιρίες που τους παρέχει.

Η πρώτη προσπάθεια που έκανα για να μάθω πως λειτουργεί ένα blog ήταν αρκετά χρόνια πριν. Όταν ακόμα δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστά και οι όσοι είχαν το προσωπικό τους blog το έκαναν απλά για να γράφουν τις σκέψεις  τους, τα παράπονά τους ή ο,τι άλλο τους ερχόταν στο μυαλό..

Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι ένα blog μπορεί να προσφέρει πολλά παραπάνω.. Μάλλον δεν το ανακάλυψα εγώ το ανακάλυψαν οι υπόλοιποι που προσέφεραν πολλά παραπάνω στα blog τους.

Το δικό μου όμως blog, θέλω να έχει κάτι από μένα.. Ό,τι και αν είναι αυτό.. Θέλω όσοι παρακολουθούν το blog μου να είναι απλά σα να μιλάνε μαζί μου, να διαβάζουν αυτά που σκέφτομαι. Πολύ απλά αυτό το blog,  εγώ  το  δημιούργησα για να υπάρχει ένα μικρό αρχείο με όλα όσα μπορεί να σκεφτώ και να θέλω να μοιραστώ..

Ελπίζω να καταφέρω να ανταποκριθώ σε αυτό που έχω φανταστεί και όποιος από τους φίλους μου διαβάσει τα όσα γράφω εδώ απλά να τα απολαύσει …

Να είστε όλοι καλά..