Αν υπήρχε ημέρα πατέρα για μένα σίγουρα θα ήταν 3 Απρίλη.. Αυτή τη μέρα θα επέλεγα για να στέκομαι μπροστά στον πατέρα μου και να του λέω Χρόνια Πολλά Μπαμπά...
Λένε πως οι δυνατοί άνθρωποι πονάνε μόνοι τους και ξεπερνάνε τα προβλήματα τους.Πέντε χρόνια πριν, 3 Απρίλη και τότε, σε δικές μου μοναχικές στιγμές βίωνα τον πόνο, το φόβο και όλα εκείνα τα αισθήματα που σου προκαλεί το άγνωστο. Το άγχος που σου προκαλεί ο διάδρομος ενός νοσοκομείου και η κλειστή πόρτα μιας χειρουργικής κλινικής. Η πόρτα που χώριζε εμένα από εκείνον..Ήξερα πως πίσω από εκείνη την πόρτα είχε ανοίξει μια μάχη, εκείνο που δεν ήξερα ήταν πόσο σοβαρή μπορεί να ήταν. Ήταν πράγματι ένας δύσκολος αγώνας που στο τέλος τον κέρδισε. Έχουν περάσει πέντε χρόνια, κάθε όμως που φτάνει τέτοια μέρα νιώθω την ανάγκη να πω Ευχαριστώ στο Θεό που ήταν εκεί. Σήμερα μόλις είδα τον πατέρα μου θυμήθηκα πως είναι 3 Απρίλη, δεν του είπα τίποτα.. Μπορεί όμως να το είδε στο βλέμμα μου..Ποιος ξέρει..
Υπάρχουν πολλά για τα οποία αξίζει να αγωνιστεί ένας άνθρωπος και πολλά περισσότερα που πρέπει να του δίνουν κουράγιο να συνεχίσει να το παλεύει.Τα προβλήματα ξεπερνιούνται, είναι κύματα, άλλοτε δυνατά, άλλοτε μικρά ανεπαίσθητα.. έρχονται και φεύγουν, χτυπάνε πάνω μας και χάνονται. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες.. Για συναισθήματα, φόβους, ελπίδες, δύναμη.. όλα είναι μέσα μας.
Εκείνο που αξίζει τελικά να καταλάβουμε, είναι πως η ζωή μας είναι το τώρα, όχι το αύριο, όχι η συνέχεια..
Το παρελθόν μας με τις αναμνήσεις του, τις στιγμές του, μας φέρνει στο τώρα.. Και το τώρα είναι τόσο πολύτιμο.. Γιατί είναι το μόνο σίγουρο τελικά, οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν ποτέ πίσω. Αύριο μπορεί να είναι όλα καλύτερα.. μπορεί να είναι και αργά.. Το ρισκάρεις ;
