Γιατί είναι 3 Απρίλη....

Αν υπήρχε ημέρα πατέρα για μένα σίγουρα θα ήταν 3 Απρίλη.. Αυτή τη μέρα θα επέλεγα για να στέκομαι μπροστά στον πατέρα μου και να του λέω Χρόνια Πολλά Μπαμπά...

Λένε πως οι δυνατοί άνθρωποι πονάνε μόνοι τους και ξεπερνάνε τα προβλήματα τους.Πέντε χρόνια πριν, 3 Απρίλη και τότε, σε δικές μου μοναχικές στιγμές βίωνα τον πόνο, το φόβο και όλα εκείνα τα αισθήματα που σου προκαλεί το άγνωστο. Το άγχος που σου προκαλεί ο διάδρομος ενός νοσοκομείου και η κλειστή πόρτα μιας χειρουργικής κλινικής. Η πόρτα που χώριζε εμένα από εκείνον..Ήξερα πως πίσω από εκείνη την πόρτα είχε ανοίξει μια μάχη, εκείνο που δεν ήξερα ήταν πόσο σοβαρή μπορεί να ήταν. Ήταν πράγματι ένας δύσκολος αγώνας που στο τέλος τον κέρδισε. Έχουν περάσει πέντε χρόνια, κάθε όμως που φτάνει τέτοια μέρα νιώθω την ανάγκη να πω Ευχαριστώ στο Θεό που ήταν εκεί. Σήμερα μόλις είδα τον πατέρα μου θυμήθηκα πως είναι 3 Απρίλη, δεν του είπα τίποτα.. Μπορεί όμως να το είδε στο βλέμμα μου..Ποιος ξέρει..

Υπάρχουν πολλά για τα οποία αξίζει να αγωνιστεί ένας άνθρωπος και πολλά περισσότερα που πρέπει να του δίνουν κουράγιο να συνεχίσει να το παλεύει.Τα προβλήματα ξεπερνιούνται, είναι κύματα, άλλοτε δυνατά, άλλοτε μικρά ανεπαίσθητα.. έρχονται και φεύγουν, χτυπάνε πάνω μας και χάνονται. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες.. Για συναισθήματα, φόβους, ελπίδες, δύναμη.. όλα είναι μέσα μας. 

Εκείνο που αξίζει τελικά να καταλάβουμε, είναι πως η ζωή μας είναι το τώρα, όχι το αύριο, όχι η συνέχεια.. 

Το παρελθόν μας με τις αναμνήσεις του, τις στιγμές του, μας φέρνει στο τώρα.. Και το τώρα είναι τόσο πολύτιμο.. Γιατί είναι το μόνο σίγουρο τελικά, οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν ποτέ πίσω. Αύριο μπορεί να είναι όλα καλύτερα.. μπορεί να είναι και αργά.. Το ρισκάρεις ;

Πτώχευση ανθρωπιάς;

Η πρώτη φορά που είδα άστεγο ήταν στα δεκαοχτώ μου. Εννέα χρόνια πριν.

Στις καλές ακόμα εποχές για τους Έλληνες. Ήταν στην είσοδο της Νομικής. Πολλοί φίλοι, συμφοιτητές ή περαστικοί από τη Σόλωνος θα είχαν δει τον ίδιο άστεγο. Σίγουρα.

Το θέαμα ήταν σοκαριστικό για ένα κορίτσι που μέχρι τότε απλά άκουγε πως υπάρχει κόσμος που ζει σε χαρτόκουτα. Κι όμως  ζούσαν και τότε. Στην κωμόπολη που μεγάλωσα δεν είχαμε άστεγους.  Τότε, γιατί τώρα υπάρχουν και εδώ. 

Τότε που δεν ξέραμε μνημόνια, κρίση, δανειακές συμβάσεις, πτώχευση. Πτώχευση; Μα ποιος θα το πίστευε ; Επιστροφή στη δραχμή; Ποια δραχμή; Πριν από εννέα χρόνια μόλις είχαμε εξοικειωθεί με το ευρώ. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει για επιστροφή στη δραχμή.

Τότε αναρωτιόμουν θυμάμαι… Ζουν εδώ; Για ποιο λόγο; Πως ζουν εδώ;

Παράλληλα σκέφτομαι όλες εμάς τις φοιτητριούλες που δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κτήριο αν δεν κρατούσες τουλάχιστον μια Longchamp. Τους συμφοιτητές μου με τα Burberry ή έστω τα Lacoste. Όλοι μας μάλλον είχαμε το σύνδρομο της Νομικής. Δεν έμπαινες τυχαία σε αυτό το κτήριο.

Τι που στην είσοδό του είχε ένα άστεγο;

Μέσα ήταν άλλη κάστα ανθρώπων .. Μέγα λάθος, αλλά ποιος να το καταλάβαινε τότε; Νέα παιδιά που φαντάζονταν το μέλλον και έκαναν όνειρα για αυτό. Ένδειξη της καλής μεταγενέστερης ζωής μας η ακριβή τσάντα, η μπλούζα και όλα τα σχετικά.  Αλλά έτσι μας είχαν μάθει να ζούμε. Οι γονείς, οι καθηγητές, το σύστημα, όλοι.. 

Σήμερα οι εποχές άλλαξαν, οι άστεγοι είναι πολλοί.. Ακόμα και στην πόλη που ζω υπάρχουν. Όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν..

Στην Αθήνα η κατάσταση τραγική.

Στην είσοδο της Νομικής δεν ξέρω.Έχω καιρό να περάσω από εκεί. Ίσως να υπάρχει ακόμα κάποιος ή και ο ίδιος άστεγος.

Καθημερινές  αναρτήσεις στο διαδίκτυο, ρεπορτάζ σε εφημερίδες και τηλεόραση το μαρτυρούν, η κατάσταση είναι πλέον σοβαρή. Η ανέχεια υπάρχει και είναι η νέα πραγματικότητα στη χώρα που ζούμε. Η έκκληση για βοήθεια, από το πόστο που ο καθένας μπορεί να το κάνει, είναι ένα ακόμα δεδομένο της εποχής μας. Ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα. Όλα είναι απαραίτητα. Ό,τι περισσεύει σε εμάς, είναι χρήσιμο για το διπλανό μας. Η Ελλάδα του 2012 έχει ανάγκη, στο αβέβαιο μέλλον για τη χώρα και την οικονομική της πορεία, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους της.

Ομάδες δράσης υπάρχουν παντού, το μόνο που ζητούν είναι τη βοήθεια μας για να μπορέσουν να σταθούν δίπλα σε όσους περισσότερους μπορούν. Αυτή τη βοήθεια μπορούμε όλοι να την προσφέρουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει από την τσάντα του ή από το πουκάμισό του. Καλό είναι να τα έχουμε και αυτά, αλλά ακόμα καλύτερο θα ήταν να έχουμε γνώση. Δυστυχώς είμαστε στην αρχή μιας κατάστασης που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει. Ακόμα και αν πτωχεύσουμε σα χώρα ας μην πτωχεύσουμε σαν άνθρωποι. 

Κι αν στην Αιγιάλεια  αυτή τη στιγμή προσφέρεται βοήθεια σε 550 οικογένειες φανταστείτε πόσες ακόμα είναι εκεί έξω σε όλη τη χώρα. Και πόσες ακόμα θα προκύψουν στο μέλλον.

Το μήνυμα είναι απλό. Ας προσφέρουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και από τη θέση του. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη.

Και το έξω πλέον δεν είναι μακριά μας.

Μπορεί κάποτε να ήταν  για μένα στην είσοδο της Νομικής, αλλά σήμερα μπορεί να είναι οπουδήποτε.

Ακόμα και έξω από την πόρτα μας.  

Υ.Γ. Σίγουρα κάπου πολύ κοντά ή μακριά από όλους μας υπάρχει κάποιος φορέας που συντονίζει δράσεις για τη βοήθεια άπορων ατόμων και οικογενειών. Ας τις εντοπίσουμε και ας τις ενισχύσουμε. Όσο είναι ακόμα νωρίς. Αν είναι νωρίς. 

Τα πορτοφόλια της δεκαετίας …

Πρωί Παρασκευής 4 Νοέμβρη, μιας αβέβαιης Παρασκευής για τη χώρα και βρίσκομαι στο περίπτερο.. Κρατάω τις εφημερίδες μου στο χέρι και περιμένω τη σειρά μου για να πληρώσω.. Μπροστά μου ένας κύριος γύρω στα 65. Έχει πάρει και αυτός τις εφημερίδες του. Από τις εφημερίδες του μπορούσα να καταλάβω πως ήταν από εκείνους που κάποτε είχαν αγαπήσει και είχαν υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ.

Και αλίμονο αν δεν υπήρχαν τέτοιοι δεν θα είχαμε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εκεί λοιπόν που έρχεται η σειρά του να πληρώσει κάνει τη μαγική κίνηση και βγάζει από την τσέπη του το πορτοφολάκι του..

Είχε από εκείνα πορτοφολάκια του ευρώ.. Εκείνα που έκαναν ξαφνικά την εμφάνισή τους στη ζωή μας πριν από δέκα χρόνια.. Εκείνα που είχαν τρέξει όλοι να πάρουν, μικροί και μεγάλοι.. Είχαν πάρει  και οι γονείς μου μέχρι  και την κυρ- Αθηνά ( η δική μου γιαγιά ) θυμάμαι που είχε έρθει να μας το δείξει όλο χαρά.. Άλλο πορτοφόλι για τα κέρματα, άλλο για τα χαρτονομίσματα.. Είχαν πειστεί για την αλλαγή και έτσι είχε γεμίσει ο κόσμος από δαύτα. Δεν θα μπω στον κόσμο να θυμηθώ και τα κομπιουτεράκια που έκαναν τη μετατροπή από δραχμές σε ευρώ..

Περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό του ανθρώπου πρωί πρωί στην σειρά για το περίπτερο..  Τι θυμήθηκα…

Αλλά πώς να μην το θυμηθώ όταν η έξοδος από το ευρώ είναι μια απειλή ορατή όσο ποτέ για τη χώρα μας; Δεν θα αναφερθώ στο αν μας κάνει καλό ή όχι.. Είδαμε και με το «καλό» ευρώ που φτάσαμε.. Όμως σήμερα που όλα είναι ρευστά σκέφτομαι ανθρώπους σαν και αυτόν μπροστά μου.. Πόσα έχουν ζήσει σε αυτή τη χώρα .. Σε πόσες αλλαγές προσαρμόστηκαν, πόσες νέες συνθήκες ήρθαν στη ζωή τους και σε πόση ταλαιπωρία μπαίνουν ακόμα και σήμερα χωρίς να φταίνε απλά γιατί πληρώνουν όπως όλοι μας τους λάθος χειρισμούς και τις λάθος εκτιμήσεις των πολιτικών αδρών. Για να δανειστώ και τον Παπαδιαμάντη «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δ’ ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των…»

Εκείνους με τα πορτοφολάκια  τους σκέφτομαι…  Άραγε έχουν κρατήσει τα παλιά τους, των δραχμών; Άραγε είχαν σκεφτεί ποτέ πως ίσως τα όμορφα μικρά πορτοφολάκια τους κινδύνευαν να περάσουν στην αιωνιότητα; Κανείς δεν ξέρει…

Είναι κρίσιμες ώρες .. Για τους Έλληνες, για το μέλλον μας , για τα παιδιά μας.. ακόμα και για τα πορτοφολάκια μας… 

Η Απραξία είναι Συνενοχή …

Μαζικές οι εκδηλώσεις των «αγανακτισμένων» ανά την Ελλάδα για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το μέγεθος της ανέχειας στο οποίο έχουμε περιέλθει .. Βγήκαν κατά κύματα οι Έλληνες χθες σε κομβικά σημεία των πόλεων τους για να διαμαρτυρηθούν.. Γιατί όμως να πρώτο- διαμαρτυρηθεί κανείς; Είναι σαν το ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω  .. Δύσκολο να επιρρίψεις ευθύνες..

Ένα από τα χθεσινά συνθήματα το έλεγε ξεκάθαρα.. «Δεν φταίνε μόνο οι πράξεις των κακών.. Φταίει και η απαξίωση των καλών».

Η απραξία είναι συνενοχή, και για αυτή τη συνενοχή έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης. Κάθε ένας με το δικό τους τρόπο κατάφερε με τη σιωπηλή συνενοχή στη δολοφονία αυτού του τόπου, στην ισοπέδωση των τεκμηρίων της ζωής μας, στην ασφυξία της απαξίας του κράτους στον πολίτη και μας οδήγησαν στο σήμερα.

Και είναι απορίας άξιο τι είναι χειρότερο, η απαξία στο κράτος δικαίου ή ότι μας θεωρούν υπηκόους και όχι πολίτες. Έπειτα ας αναρωτηθούμε ποιος ευθύνεται για αυτό. Ύστερα ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Και ας αναρωτηθούμε επιτέλους για το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς στην προσωπική μας ζωή τις υποθέσεις μας με την πολιτεία, ποιο σεβασμό και ποια αξία της δίνουμε με την ανοχή μας και την συνενοχή μας σε ένα φαύλο κύκλο ανυποληψίας και συναλλαγής. Γιατί η ανοχή στην διαφθορά και στην μετριότητα δεν μας  καθιστά απλά αδαή και κακό πρότυπο πολίτη αλλά και επικίνδυνο για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η εμπλοκή είναι τόλμη και η απραξία συνενοχή και συγκάλυψη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που εναντιώνονται στα κλισέ της εποχής και βγαίνουν ανοιχτά, έστω και δειλά και  προετοιμάζουν το έδαφος της αγανάκτησης. Αυτή την αγανάκτηση την είδαμε χθες να γιγαντώνεται στις πλατείες. Αυτή η αγανάκτηση όμως μπορεί αύριο να ξεπεράσει τα όρια μιας πλατείας, να ξεχυθεί στους δρόμους, σε ολόκληρες πόλεις, σε όλη την Ελλάδα..

Εξάλλου η ιστορία των Ελλήνων έχει δείξει ότι ανέκαθεν ήταν καλοί στις επαναστάσεις… και στις μεγάλες ιδέες ... 

"Hμ.ΑΙΓ" 26/05/2011

«Ή εμείς ή αυτοί»…

Αυτό το Μάη να τον πεις κόκκινο ή καλύτερα μαύρο;

Γιατί είναι ξεκάθαρο πλέον ότι αυτός ο Μάης μαύρισε τις ψυχές μας. Μας άφησε κενούς. Όσο και αν δεν το βλέπουμε ή καλύτερα κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε η μάχη ξεκίνησε. Ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τους καλούς από τους κακούς, αλλά το πεδίο της μάχης υπάρχει ήδη. Είναι το κέντρο της Αθήνας που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου των αντιδράσεων και ακολουθεί όλη η Ελλάδα. Στο κέντρο της πρωτεύουσας λοιπόν βγαίνει να διαδηλώσει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο κάθε πολίτης που ζει με την αβεβαιότητα του αύριο. Στο κέντρο της ίδιας πόλης βγαίνει να διαδηλώσει και ο φίλος και ο γείτονας και ο κάθε πολίτης που ζει στο κέντρο και φοβάται πλέον για τη ζωή του μετά την άδικη δολοφονία του 44χρονου (δυστυχώς η αριστερή διανόηση, που επέβαλλε στο σύστημα συγκεκριμένες συμπεριφορές, κατέστησε επώνυμο μάρτυρα τον Γρηγορόπουλο και ανώνυμο τον Μανώλη Καντάρη). 

Σύνθημα αυτών των κατοίκων ήταν χθες το: « Ή εμείς ή αυτοί» την ίδια ώρα που αυτοί οι ίδιοι παραδέχονται ότι μοναδικοί προστάτες τους και συμπαραστάτες τους είναι τα παιδιά της Χρυσής Αυγής. Που την ίδια ώρα τα παιδιά της Χρυσής Αυγής σε πορεία χτυπούσαν όποιον αλλοδαπό βρέθηκε στο δρόμο τους.  Στο κέντρο της ίδιας πάντα πόλης προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη μέσα από την αταξία, η αστυνομία, που χάνει τη ψυχραιμία της και τους βλέπει όλους εχθρούς και χτυπάει και τραυματίζει και χάνει το δίκιο της… Εκεί δίπλα στην ίδια πόλη, ένας 20χρονος αλλοδαπός χάνει τη ζωή του σε ένα τυφλό και γιατί όχι φασιστικό χτύπημα μόνο και μόνο γιατί ήταν αλλοδαπός…

Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα καζάνι που βράζει για ένα και μόνο λόγο, γιατί  βράζουν οι ανθρώπινες ψυχές. Βλέπουν ιδανικά, ελευθερίες, κεκτημένα αλλά και αναφαίρετα δικαιώματα όπως η ανθρώπινη ζωή, να χάνονται. Και αν μέχρι τώρα βλέπουμε μόνο την Αθήνα, αντιδράσεις υπάρχουν και άλλού και είναι θέμα χρόνου να πάρουν τεράστιες διαστάσεις  . Η Ελλάδα  πλέον έχει πρόβλημα, τεράστιο πρόβλημα, που συνεχώς διογκώνεται. Πλέον μπορούμε να ψάχνουμε τους υπαίτιους που  δυστυχώς υπάρχουν. Είναι το πολιτικό μας σύστημα, που αποδυνάμωσε κάθε θεσμό, που έχει παραδοθεί και που δεν δίνει ελπίδα στους πολίτες του. Είναι το σύστημα που χώρισε το κέντρο σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς να παλεύουν για το δίκιο και να μην αντιλαμβάνονται πως ζητούν το ίδιο.

Σε μια Ελλάδα που έπαψε να εμπνέει και που η μοναδική έμπνευση είναι η καταστροφή, η καλύτερα η αυτοκαταστροφή της!!!

"Hμ.ΑΙΓ'' 13/05/2011