Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Πτώχευση ανθρωπιάς;


Η πρώτη φορά που είδα άστεγο ήταν στα δεκαοχτώ μου. Εννέα χρόνια πριν.
Στις καλές ακόμα εποχές για τους Έλληνες. Ήταν στην είσοδο της Νομικής. Πολλοί φίλοι, συμφοιτητές ή περαστικοί από τη Σόλωνος θα είχαν δει τον ίδιο άστεγο. Σίγουρα.
Το θέαμα ήταν σοκαριστικό για ένα κορίτσι που μέχρι τότε απλά άκουγε πως υπάρχει κόσμος που ζει σε χαρτόκουτα. Κι όμως  ζούσαν και τότε. Στην κωμόπολη που μεγάλωσα δεν είχαμε άστεγους.  Τότε, γιατί τώρα υπάρχουν και εδώ. 
Τότε που δεν ξέραμε μνημόνια, κρίση, δανειακές συμβάσεις, πτώχευση. Πτώχευση; Μα ποιος θα το πίστευε ; Επιστροφή στη δραχμή; Ποια δραχμή; Πριν από εννέα χρόνια μόλις είχαμε εξοικειωθεί με το ευρώ. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει για επιστροφή στη δραχμή.
Τότε αναρωτιόμουν θυμάμαι… Ζουν εδώ; Για ποιο λόγο; Πως ζουν εδώ;
Παράλληλα σκέφτομαι όλες εμάς τις φοιτητριούλες που δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κτήριο αν δεν κρατούσες τουλάχιστον μια Longchamp. Τους συμφοιτητές μου με τα Burberry ή έστω τα Lacoste. Όλοι μας μάλλον είχαμε το σύνδρομο της Νομικής. Δεν έμπαινες τυχαία σε αυτό το κτήριο.
Τι που στην είσοδό του είχε ένα άστεγο;
Μέσα ήταν άλλη κάστα ανθρώπων .. Μέγα λάθος, αλλά ποιος να το καταλάβαινε τότε; Νέα παιδιά που φαντάζονταν το μέλλον και έκαναν όνειρα για αυτό. Ένδειξη της καλής μεταγενέστερης ζωής μας η ακριβή τσάντα, η μπλούζα και όλα τα σχετικά.  Αλλά έτσι μας είχαν μάθει να ζούμε. Οι γονείς, οι καθηγητές, το σύστημα, όλοι.. 
Σήμερα οι εποχές άλλαξαν, οι άστεγοι είναι πολλοί.. Ακόμα και στην πόλη που ζω υπάρχουν. Όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν..
Στην Αθήνα η κατάσταση τραγική.
Στην είσοδο της Νομικής δεν ξέρω.Έχω καιρό να περάσω από εκεί. Ίσως να υπάρχει ακόμα κάποιος ή και ο ίδιος άστεγος.
Καθημερινές  αναρτήσεις στο διαδίκτυο, ρεπορτάζ σε εφημερίδες και τηλεόραση το μαρτυρούν, η κατάσταση είναι πλέον σοβαρή. Η ανέχεια υπάρχει και είναι η νέα πραγματικότητα στη χώρα που ζούμε. Η έκκληση για βοήθεια, από το πόστο που ο καθένας μπορεί να το κάνει, είναι ένα ακόμα δεδομένο της εποχής μας. Ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα. Όλα είναι απαραίτητα. Ό,τι περισσεύει σε εμάς, είναι χρήσιμο για το διπλανό μας. Η Ελλάδα του 2012 έχει ανάγκη, στο αβέβαιο μέλλον για τη χώρα και την οικονομική της πορεία, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους της.
Ομάδες δράσης υπάρχουν παντού, το μόνο που ζητούν είναι τη βοήθεια μας για να μπορέσουν να σταθούν δίπλα σε όσους περισσότερους μπορούν. Αυτή τη βοήθεια μπορούμε όλοι να την προσφέρουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει από την τσάντα του ή από το πουκάμισό του. Καλό είναι να τα έχουμε και αυτά, αλλά ακόμα καλύτερο θα ήταν να έχουμε γνώση. Δυστυχώς είμαστε στην αρχή μιας κατάστασης που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει. Ακόμα και αν πτωχεύσουμε σα χώρα ας μην πτωχεύσουμε σαν άνθρωποι. 
Κι αν στην Αιγιάλεια  αυτή τη στιγμή προσφέρεται βοήθεια σε 550 οικογένειες φανταστείτε πόσες ακόμα είναι εκεί έξω σε όλη τη χώρα. Και πόσες ακόμα θα προκύψουν στο μέλλον.
Το μήνυμα είναι απλό. Ας προσφέρουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και από τη θέση του. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη.
Και το έξω πλέον δεν είναι μακριά μας.
Μπορεί κάποτε να ήταν  για μένα στην είσοδο της Νομικής, αλλά σήμερα μπορεί να είναι οπουδήποτε.
Ακόμα και έξω από την πόρτα μας.  

Υ.Γ. Σίγουρα κάπου πολύ κοντά ή μακριά από όλους μας υπάρχει κάποιος φορέας που συντονίζει δράσεις για τη βοήθεια άπορων ατόμων και οικογενειών. Ας τις εντοπίσουμε και ας τις ενισχύσουμε. Όσο είναι ακόμα νωρίς. Αν είναι νωρίς. 

2 σχόλια:

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΟΥΜΠΑΣ είπε...

kai ayto einai mono h arxh...h megalh parakmh einai mprosta mas...welcome back to writing thea!!

Athina Fair είπε...

Το θέμα είναι να μη μείνουμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα.. Athina Fair is back to writting :P