Κυριακή μεσημέρι, στην TV το αποκριάτικο θέμα να επικρατεί με κόσμο να χορεύει και να χαίρεται…και γιατί να μη χαρεί; Κάνοντας ζάπινγκ στο επόμενο κανάλι ανάμεσα στα επίσης χαρούμενα μηνύματα της ημέρας από τα απανταχού καρναβάλια η είδηση ότι η αστυνομία είναι πολύ κοντά στη σύλληψη των δραστών της δολοφονίας των δύο νεαρών αστυνομικών.
Πριν από δυο χρόνια, χειμώνας ήταν και τότε, η είδηση της δολοφονίας ενός νεαρού μαθητή σόκαρε το πανελλήνιο.. Μέσα σε λίγες ώρες όλη η Αθήνα είχε πλημμυρίσει από κόσμο, νεαροί, μαθητές και όλοι όσοι ήθελαν να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για αυτόν τον άδικο θάνατο.. Για μέρες η Αθήνα καιγόταν για να κάψει το σύστημα.. Την επόμενη μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά και βγαίνοντας από το σταθμό του ΜΕΤΡΟ στη στάση Πανεπιστήμιο, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, από τα δακρυγόνα που υπήρχαν ακόμα στην ατμόσφαιρα. Αλλά μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν η εικόνα της πόλης που ζούσα και την έβλεπα μπροστά μου καμένη…
Πέρασε καιρός από τότε, η Αθήνα έκλεισε εκείνες τις πληγές με κάποιους τοίχους να κρατάνε ακόμα συνθήματα της μεγάλης εξέγερσης για τον Αλέξη.. το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει.. 6/12 Αλέξη Ζεις κάπου στη Σταδίου..Το έβλεπα καθημερινά πηγαίνοντας και φεύγοντας από τη δουλεία..scripta manent, όπως μας μάθαιναν στο σχολείο…
Έχει έρθει η άνοιξη, μια μέρα σαν τις άλλες με πολλές απεργίες να παραλύουν τη χώρα.. Στο κέντρο ξεκινάνε επεισόδια. Λίγο αργότερα η είδηση πως μια τράπεζα είναι τυλιγμένη στις φλόγες κάνει το γύρο του κόσμου με τις εικόνες εργαζομένων να προσπαθούν να σωθούν ..Τα γεγονότα γνωστά.. εργαζόμενοι νεκροί. Με την τραγικότητα που μπορεί να έχει κάθε μια ανθρώπινη ιστορία και για εμάς εδώ από το Αίγιο ακόμα περισσότερο, μιας και θρηνούσαμε και το δικό μας παιδί ..
Την επόμενη μέρα, κάνω την ίδια διαδρομή για το γραφείο και κάτι μέσα μου φώναζε.. Μα που πήγαν όλοι; γιατί συνεχίζουμε κανονικά τις ζωές μας ; κανείς δεν ενδιαφέρεται λοιπόν; γιατί κανείς δεν αντιδρά και σε αυτή τη δολοφονία;
Περνώντας ο καιρός φτάνουμε στο σήμερα.. Μέσα από τα καρναβάλια και τις χαρές μια μικρή είδηση για την εξέλιξη της υπόθεσης και πάλι στους καρναβαλιστές..
Πόσο υποκριτικές εικόνες; ; όχι επειδή διασκεδάζουμε αλλά γιατί ξεχνάμε..
Προσωπικά πίστευα πάντα στην έννομη τάξη που χρειάζεται η κοινωνία. Ήθελα πάντα να υπάρχουν νόμοι και κανόνες που να εμποδίζουν την υπέρμετρη ελευθερία και όσα αυτή φέρνει. Όλα αυτά όχι μόνο σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.
Αλλά σαν άνθρωπος δεν μπορώ να το δεχτώ ότι δεν μας νοιάζει που πάλι θρηνούμε θύματα και ότι δεν μας νοιάζει γιατί αυτά τα θύματα στα 23 τους φορούσαν τη στολή του μπάτσου.
Είναι και αυτά που βλέπω στο διαδύκτιο , που οι μισοί πενθούν και οι άλλοι βρίζουν γιατί το να είσαι μπάτσος δεν σου διατηρεί την ανθρώπινη ιδιότητα. Σου αξίζει να πεθάνεις, σου αξίζει ένας άδικος θάνατος.. καθαρίζει η κοινωνία.. ένας λιγότερος..
Ακόμα και αν είσαι 23, μόνο 7 χρόνια μεγαλύτερος από τον Αλέξη που μπορεί κάτω από πολλές άλλες συνθήκες να ήταν ένας φίλος σου. Ακόμα και αν σε μια κοινωνία χωρίς ευκαιρίες και προοπτικές επέλεξες να γίνεις αστυνομικός ή ακόμα χειρότερα μπάτσος για να μην αγωνιάς μέχρι να βρεις μια δουλειά όλα αυτά δεν έχουν σημασία.. η επιλογή σου χαρακτηρίζει όλη σου τη ζωή και αφού δεν επέλεξες να ζεις στο περιθώριο, να αποδοκιμάζεις τα πάντα και να έχεις δικαίωμα να φέρεις το τίτλο του γνωστού άγνωστου που σπάει και καταστρέφει τότε και ο θάνατός σου δεν θα μας απασχολήσει παρά για να δείξουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο. Επειδή είμαστε επαγγελματίες- άνθρωποι, θα κάνουμε κοντινά πλάνα στην οικογένεια σου που θα θρηνεί, στην κηδεία σου θα σου αποδώσουμε τιμές ήρωα αφού δεν μπορέσαμε να σου αποδώσουμε ασφάλεια στην εργασία σου, θα σε κάνουμε πρωτοσέλιδο και όλα αυτά γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε άνθρωποι.. Θα πουλήσουμε τον πόνο και την τραγικότητα του θανάτου σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί ο ανθρώπινος πόνος πάντα πουλάει.
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα αλλά κάπου εδώ δεν έχει πλέον νόημα. Δε θα νομιμοποιήσω τη βία, δεν θα βγω ούτε να σπάσω και να κάψω γιατί μια σπασμένη βιτρίνα για μένα δεν κάνει τη διαφορά, δεν θα θυμίσω καν το σύνθημα στο δρόμο που έβλεπα κάθε πρωί «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει».. απλά επειδή έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα αν δεν διαχωρίσουμε τη θέση μας από όλα αυτά θα έρθει μια μέρα που κάποιος θα μας πει ότι μαζί τους φάγαμε… και τότε δύσκολα διαχωρίζεις τη θέση σου..
ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
13/03/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου